Η συγκλονιστική ιστορία μιας Συρρακιώτισας που πάλεψε με τον καρκίνο και τον νίκησε ... "Απλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα πεθάνω.."

Η συγκλονιστική μαρτυρία μιας 29χρονης που αντιμετώπισε με περισσή δύναμη τον καρκίνο.

Μαθήματα ψυχικής δύναμης, ελπίδας και αξιοπρέπειας, απο μια Συρρακιώτισα 

Με λένε Στεφανία Γκαρτζονίκα και τώρα είμαι 29 χρονών, παντρεμένη εδώ και 2 χρόνια περίπου με τον πιο υπέροχο άνθρωπο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου... 

Τον Φύλακα Άγγελο μου, τον σύζυγό μου κα συνοδοιπόρο στη ζωή, Γιάννη και αν και δύσκολη εποχή λόγω οικονομικών είμαστε πολύ ευτυχισμένοι.

Ο Καρκίνος μου χτύπησε την πόρτα στα 24 μου όπου και διαγνώστηκα με Λέμφωμα non-hodgins τον Μάιο του 2009. Ζούσα την καλύτερη φάση της ζωής μου μέχρι τότε.

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα είχαμε αρραβωνιαστεί με τον καλό μου και περνούσαμε υπέροχες στιγμές ώσπου 2 μήνες μετά άρχισαν τα συμπτώματα..

Ζαλάδες συχνές ήταν το πρώτο σύμπτωμα με αποτέλεσμα μία μέρα που έκανα μπάνιο να λιποθυμίσω στο ντους και να χτυπήσω στην μασχάλη του αριστερού μου χεριού..

Από τότε ξεκίνησε ο Γολγοθάς μου..

Η Στεφανία Γκαρτζονίκα

Συχνές επισκέψεις στο νοσοκομείο της πόλης μου γιατί το χέρι μου πονούσε πολύ(αδικαιολόγητα θα έλεγα) και το μόνο που μου έβρισκαν ήταν φλεγμονή..

Έκανα την κατάλληλη θεραπεία, αλλά τίποτα.. ο πόνος χειροτέρευε.. Πλέον είχαν προστεθεί κι άλλα συμπτώματα.. Κόπωση, αδυναμία στην κίνηση, συνεχόμενα δέκατα, αυπνία...

Παθόλογοι, χειρούργοι, νευροχειρούργοι, ορθοπεδικοί στα ...ιατρεία τους και στο νοσοκομείο σε Πρέβεζα και Γιάννενα δεν έβρισκαν τίποτα. Βιοψία στην μασχάλη δεν έδειξε τίποτα!

Αξονική τομογραφία τίποτα! triplex αγγείων τίποτα! Πλέον έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ κουνήσω το χέρι μου..

Ο πόνος είναι φριχτός.. δε μπορώ να τον περιγράψω αλλιώς..

Δεν κοιμόμουν για πολλές μέρες..

Χάπια για τον πόνο ισχυρά δεν μου έκαναν τίποτα. Το στήθος μου έχει πρηστεί και έχει γίνει σαν μια κόκκινη μπάλα.. Φεύγουμε ξανά για Ιωάννινα...

Εισαγωγή στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο στη Χειρουργική... Κανένα ενδιαφέρον... Ή οι γιατροί δε μου έβρισκαν τίποτα ή δεν ενδιαφέρονταν για την περίπτωση μου. Έλιωνα μέρα παρά μέρα που περνούσε σε ένα κρεβάτι..

Δε μπορούσα να σηκωθώ να περπατήσω.. κάθε βήμα με έκανε να λαχανιάζω και να θέλω ώρες να συνέλθω... Οι πόνοι φριχτοί.. Με τους δικούς μου δίπλα μου να αγωνιούν και να είναι ανήμποροι να κάνουν κάτι... Μέχρι που έφτασε η Πρωτομαγιά.. Και η μάμα μου έκανε την κίνηση...

Το παιδί μου πεθαίνει... κάντε κάτι....και έκαναν... 12 το βράδυ μπήκα για χειρουργείο για διαγνωστική βιοψία. Μετά από αρκετές ώρες μέσα στο χειρουργείο όπου παραδόξως δε φοβήθηκα καθόλου γιατί σκέφτηκα οτι επιτέλους θα γίνει κάτι.. Κάτι που θα με κάνει να νιώσω καλύτερα.. Επιτέλους..

Που να ήξερα ότι τότε άρχιζαν όλα.. Γίνεται το χειρουργείο και κατευθείαν με αναλαμβάνουν οι ογκολόγοι όποτε άλλαξα κλινική με αποτέλεσμα μόλις είδα που με πήγαιναν να μου πει η μανούλα μου οτι λόγω έλλειψης κρεβατιών με έφεραν εκεί. Το πίστεψα.. Ήθελα να το πιστέψω.. Οι δικοί μου το ήξεραν κατευθείαν μετά το χειρουργείο που τους ενημέρωσε ο γιατρός.. Εγώ όχι..

Το έμαθα μια εβδομάδα μετά και την ίδια μέρα έκανα την πρώτη μου χημειοθεραπεία.. Μου το είπε ένας γιατρός που τον παρακάλεσε η μαμά μου. Μέσα σε 10 λεπτά άκουσα ότι θα μου πέσουν τα μαλλιά λόγω των θεραπειών. Οτι πολύ πιθανό να έχω εμετούς. Οτι η θεραπεία η πρώτη θα γίνει την ίδια μέρα. Έβαλα τα κλάματα.. Ο γιατρός μου είπε κλάψε τώρα αλλά από αύριο τίποτα. το 99 % της θεραπείας είναι η ψυχολογία σου..

Τώρα θα παλέψεις!

Η πρώτη μου σκέψη και απορία; Μαμά πρέπει να χωρίσω με τον Γιάννη τώρα; και η δεύτερη: Xτες που είχε γενέθλια η Καλύψω(η αδερφή μου) το ήξερε; Στην δεύτερη ερώτηση μου απάντησε ναι. Στην πρώτη σας απαντώ εγώ... Όχι... Ποτέ δε με άφησε μόνη μου..

Ήταν πάντα δίπλα μου σε όλα... Μου κράτησε το χέρι σε όλα τα δύσκολα που ακολούθησαν μετά.. και ήταν πολλά. οι θεραπείες ήταν 8 επιθετικές σε διάστημα 21 ημερών η μία από την άλλη.. Ο Καρκίνος μου ήταν σε στάδιο 3 από τον λαιμό, αριστερό στήθος μέχρι και την κοιλιακή χώρα γι'αυτό και όλα ξεκίνησαν πολύ γρήγορα...

Στην άρχή σκέφτηκα πολύ και αγχωνόμουν που θα μου πέσουν τα μαλλιά.. Τελικά ήταν το μόνο που δεν θα έπρεπε να σκεφτώ. Και το έζησα όλο... Είδα τα μαλλιά μου να πέφτουν λίγο λίγο. Δεν τα ξύρισα.. Αγόρασα περούκα και δεν την φόρεσα ποτέ... Ένιωθα σαν ξένη όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.. Όχι,με προτιμούσα έτσι.. χωρίς μαλλιά, χωρίς φρύδια με μαντήλα ή χωρίς. Ένιωθα αληθινή.. Και ήμουν..

Ώσπου έφτασε η πολυπόθητη μέρα που θα έπαιρνα τα αποτελέσματα της αξονικής για να δω πως πάω.. Κάπου μεταξύ της πέμπτης ή έκτης χημειοθεραπείας.. Είχε εξαφανιστεί σχεδόν όλος! Τη μεγάλη χαρά...έκανα τις άλλες 2 που ήταν κι οι πιο δύσκολες προληπτικά.Ο γιατρός μου Κώστας Νικολαίδης πίστεψε σε εμένα κι εγώ σε αυτόν. Κερδίσαμε! Ήμουν καλά πια! Έτσι μου είπε!

Μετά έκανα κι άλλη μια πιο εξειδικευμένη εξέταση που λέγεται PET-CT και χρησιμοποιείται κυρίως σε ασθενείς με καρκίνο. Μέχρι να βγούν τα αποτελέσματα τρελάθηκα από την αγωνία μου.. Το πιο χαρούμενο τηλέφωνο που δέχτηκα ποτέ στην ζωή μου ήταν εκείνο.. Κυρία Γκαρτζονίκα είστε τελείως καλά... πεντακάθαρη ή εξέταση σας !!! Χοροπηδούσα από την χαρά μου.. .

Σε όλες τις χημειοθεραπείες ήταν πάντα δίπλα μου οι γονείς μου και τα αδέρφια μου...Η μαμά μου ήταν πάντα κοντά μου σε όλα. Σε όλες τις επισκέψεις ακόμα και τώρα που έχουν περάσει χρόνια.. Είμαι τυχερή.. Είχα δίπλα μου αγγέλους.. να με προσέχουν.. Να με αγαπούν.. Μου στάθηκαν σε όλα ο σύντροφός μου, η οικογένεια μου, φίλοι, συγγενείς αγαπημένοι...

Όσο μείναμε στο νοσοκομείο αλλά και στο σπίτι μετά. Τους ευχαριστώ όλους που ήταν και είναι δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια.. Σας αγαπώ όλους όσους με στηρίξατε. Γιάννη μου, μαμά μου, μπαμπά μου, αδέρφια μου Καλυψώ και Ηλία. όλους τους συγγενείς μου και τους συγγενείς του καλού μου που μου στάθηκαν...

Τους φίλους μας που είναι πολλοί και καλοί! Με συγκινήσατε με την αγάπη σας! Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Κάποιους που δεν ήταν φίλοι αλλά Άνθρωποι και ενδιαφέρθηκαν για μένα.. Σας ευχαριστώ..

Η ψυχολογία μου ήταν πάντα up. Ζούσα την ζωή. Δε κλείστηκα σε ένα σπίτι. Έβγαινα έξω κανονικά. Και ας με κοιτούσαν.. και ας με έδειχναν.. και ας μιλούσαν για μένα...Όλοι μου έδιναν δύναμη... Κανείς δε μου την πήρε...

Ένιωθα ότι όλοι με αγαπούσαν... Είχα τον Θεό κοντά μου... με βοήθησε πολύ η πίστη μου... Δε σταμάτησα ποτέ να προσεύχομαι στην Χάρη του... Σε ευχαριστώ Θεέ μου που δε με εγκατέλειψες...

Ήμουν και νιώθω τόσο τυχερή! Απλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα πεθάνω... Ήμουν σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά... Και πήγαν.. .

O Καρκίνος με έκανε να δω την ζωή αλλιώς... Σαν θαύμα... Όπως και είναι ένα θαύμα... Ένα δώρο... Μην το ξεχάσετε ποτέ αυτό... Να είστε πάντα ΔΥΝΑΤΟΙ.


Ονομάζομαι Στεφανία, επιζούσα από Non Hodgins Λέμφωμα & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!