Διαφορική διάγνωση ...

Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΠΡΙΚΟΣ, 

ιατρός μικρο-βιολόγος

Ξημερώματα στα επείγοντα. Αιμόφυρτος. Αριστερή οφθαλμική κόρη σε μύση (συστολή). Δεξιά σε μυδρίαση (διαστολή). Αναπνοή Kussmaul. Ηλεκτρολυτικές διαταραχές.

 Υποξαιμία. Ένας πυγμάχος που δέχτηκε χαριστική βολή στο ρινγκ. Μα στις άκρες των δακτύλων του μια μέλαινα χρώση περιέγραφε έναν άλλο θάνατο, εξίσου πιθανό. Μελάνι γραφής πεταγόταν σαν αίμα, ακολουθώντας το σφυγμικό κύμα του χεριού του. «...Overdose γραφής...» η φωνή ενός ειδικευόμενου. Μα η όψη του ασθενούς δεν έμοιαζε με αυτή ενός συγγραφέα. Ο επιμελητής της ομάδας των επειγόντων έβαζε το χέρι του στη φωτιά ότι πρόκειται για θάνατο από κάποιο «άπερκατ» στο χώρο της παλαίστρας. Όμως η γνώμη του φτωχού ειδικευόμενου δεν τον άφηνε σε ησυχία. Περιβάλλον του ασθενούς δεν υπήρχε για να δώσει μια μαρτυρία. Ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα για τη ζωή του. Έπρεπε να βιαστούν, αλλιώς ο ασθενής θα χανόταν. Το διαφοροδιαγνωστικό σκεπτικό περιελάμβανε δύο εξίσου πιθανές διαγνώσεις. Εγκεφαλική αιμορραγία από γροθιά ή τοξικότητα από υπερβολική δόση γραφής. Κάθε μία με ένα εντελώς διαφορετικό πρωτόκολλο θεραπείας.

Με έναν επιθανάτιο ρόγχο -ξεχωριστό από τους υπολοίπους- ο συγγραφέας-πυγμάχος τούς ...

αιφνιδίασε, ντύνοντας με πέπλο μυστήριο το θάνατό του.

Ο συγγραφέας-πυγμάχος ήταν αμφίβιο.

Όπως ο γιατρός, που κρύβει μέσα του μια νοσοκόμα.

Όπως ο αρσιβαρίστας, που μέσα του πάλλεται μια Κομανέτσι.

Όπως ο Ραχμάνινοφ, που κυοφορεί έναν Τσιτσάνη.

Όπως ο υπάλληλος, που στο αίμα του κυλά μικρή δόση αφεντικού.

Όπως ο εθνικιστής, που στο αίμα του αιωρείται μια σταγόνα προλετάριου.

Όπως ο υγιής, που του λείπει το σθένος για ζωή.

Όπως ο άρρωστος, που σφύζει από υγεία.

Όπως ο μικρός Ανδρέας, που κουβαλάει έναν αντάρτη στην καρδιά του.

Όπως ο Αντάρτης, που μένει για πάντα ένας μικρός Ανδρέας.

Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Για τον καθένα μας. Μη βιάζεστε να βγάλετε εύκολα διάγνωση.

Το παραπάνω κείμενο του Σπύρου Μπρίκου δημοσιεύτηκε στην έντυπη  Έκδοση της Ελευθεροτυπίας, το Σάββατο 26 Ιουλίου 2014