 |
| "Αγανακτισμένα"... Τζουμέρκα |
Μια πολύ ενδιαφέρουσα επιστολή λάβαμε με e-mail, απ’ τον τον
κο Χρίστο Α. Τούμπουρο. ο οποίος είναι Τζουμερκιώτης και εκφράζει μέσω της επιστολής του, φωνή αγανάκτησης για όσα συμβαίνουν (ή τουλάχιστον προσπαθεί να επιβάλλει το Αθηνοκεντρικό Κράτος), ερήμην της φωνής του Τζουμερκιώτη. «Γιατί οι Τζουμερκιώτες δεν μετρούν το καθετί απ’ την τυχόν ωφέλεια που θα φέρει η οποιαδήποτε επιχειρηματική πράξη. Ζουν με την ομορφιά του κόσμου ερωτευμένοι… Με τα Τζουμέρκα!» τονίζει χαρακτηριστικά
Προσπαθεί να εκφράσει την αγωνία του για την περιοχή μας πιστεύοντας ακράδαντα πως μόνο με κοινή προσπάθεια «θα σώσουμε ό,τι σώσουμε από τους "εισβολείς"», όπως χαρακτηρίζει όλους αυτούς που προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους χωρίς βέβαια να συμμερίζονται την όποια καταστροφή του περιβάλλοντος. Πολύ σύντομα δε ο κος Τούμπουρος, θα τελειώσει μια εργασία που αφορά όλα τα δημοσιεύματα (εφημερίδες Ακρόπολις, Εμπρός, Σκριπ, Μακεδονία από 1893 μέχρι σήμερα) και αφορούν όλα τα χωριά των Τζουμέρκων με πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία
Μια αυθεντική, γνήσια Τζουμερκιώτικη φωνή αγανάκτισης. Απολαύστε τη....
«Μή γελαστεῖτε ἀπ’ τόν καημό σας καί σᾶς πάρει ὁ ὕπνος γιατί καινούργια σύννεφα πλακῶσαν τήν πατρίδα! Μαῦρα στριφτοπλεγμένα σύννεφα κρέμωνται σαν μολύβια πάνω ἀπ’ τά σπίτια μας, πάνω ἀπ’ τούς τάφους τῶν παιδιῶν μας!»
Νικηφόρος Βρεττάκος
Πάνε χρόνια που παράτησα την Αθήνα και εγκαταστάθηκα στη γενέτειρά μου, στα ορεινά της Άρτας, στα Τζουμέρκα. Εκεί στον καθαρό αέρα, μπας και αποκτήσω και καθάρεια σκέψη και κατ’ επέκταση παστρική και ατόφια άποψη. Εκεί, «στα Τζουμέρκα, στα όρη, στ’ άπιαστα βουνά», όπως μού έλεγαν οι Αθηναίοι. Έφυγα μικρός, (ανάγκες, σπουδές, επάγγελμα) από το χωριό και χρόνια είχα τον καημό να ξαναγυρίσω στον τόπο μου. Στα Τζουμέρκα, στον τόπο μας, όπου όσοι τον περιδιαβαίνουν, θαυμάζουν τα έλατα, τα πεύκα, τα πλάγια, θαμπώνονται από τη ροδοπλούμιστη άσπρη πλάση, απ’ τις κορφές που λάμπουνε τα χιόνια, τη γη που χαιρετάει τα άστρα. Και σαν φεύγουν επιθυμούν σ’ όλη τους τη ζωή να ξαναμυρίσουν τα ευωδιαστά άνθια, να πατήσουν τα χώματα που βρέχει παλικαρίσια ο Άραχθος, να μιλήσουν με τα πουλιά που μηνάνε στο διαβάτη τη γαλάζια αρμονία, να δουν τον Τζουμερκιώτικο αστρόκοσμο, να ηρεμήσουν και να ζήσουν αληθινά. Αυτά λένε όσοι επισκέπτονται τα Τζουμέρκα και, μάλιστα πάμπολλοι τα έγραψαν.
Τι μού λείπει, λοιπόν, από την Αθήνα; Τίποτε απολύτως, παρεκτός εκείνοι οι γραφικοί τύποι στην Ομόνοια, όπου μεσημεριάτικα, στη μεγάλη κίνηση, πήχτρα οι δρόμοι, πήχτρα και οι πιάτσες ΤΑΧΙ, «αυτοπροσδιορίζονταν» ρυθμιστές και τοποθετούσαν τον πελάτη (τον τσουβάλιαζαν) στο κατάλληλο ΤΑΧΙ, για Ηλιούπολη, Πατήσια, Γαλάτσι κτλ. Μεγάλο γλέντι έκαναν. Έπαιρναν και το χαρτζιλίκι τους…
***
Έτσι νόμιζα… Γελάστηκα. Είδα πολλούς τελευταία να φυτρώνουν. Αυτόκλητοι ενημερωτές, για την κρίση, την πράσινη ανάπτυξη, την ανάπτυξη των Τζουμέρκων, για το δώρο του θεού, τα μικρά υδροηλεκτρικά, για τη λιμνοποίηση του Αράχθου. Ίδια δουλειά κάνουν κι αυτοί. Αυτοδιορίζονται και επιδίδονται, χωρίς να τους ρωτήσει και κανείς, στην «ενημέρωση».
Η ενημέρωση, βέβαια, γίνεται καταπώς θέλουν αυτοί. “Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους αλλάζουν ακόμα και την σημασία των λέξεων.” Έτσι έγραφε ο Θουκυδίδης για τον εμφύλιο πόλεμο των Κερκυραίων, μεταξύ Δημοκρατικών και Ολιγαρχικών. Αυτό γίνεται και σήμερα, αφού σε στιγμές μεγάλης ασάφειας και σκόπιμης συσκότισης, ένα από τα πρώτα πράγματα που πέφτουν στον καιάδα της σκοπιμότητας είναι και οι λέξεις. Λέξεις ή και φράσεις που νοηματοδοτούνται κατά το δοκούν ή κατά το πώς εξυπηρετούμαστε. Κατά συνέπεια «η αλλαγή του κλίματος» μετατράπηκε σε «προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα», το «δεν μπορούμε να βλέπουμε τον τόπο μας στον βυθό μιας λίμνης» άλλαξε και έγινε «το συναίσθημα δεν πρέπει να εμποδίζει τη λογική και την ανάπτυξη», η διαπίστωση ότι με τις ανεμογεννήτριες θα χαθεί κάθε ζωή στο βουνό βαπτίστηκε σε «εκκαθάριση του βουνού από τα ζιζάνια», ενώ παράλληλα εντέχνως μας επιπλήττουν. «Βλαχοόντα (1) ήσασταν και μείνατε. Δεν ακούτε το κλάμα της κόρης του μεγαλοεπενδυτή; «11 χρόνια παλεύουμε αυτή την επένδυση». Άξεστοι κι απολίτιστοι Τζουμερκιώτες.
«Τζουμερκιώτες! Αφρόντιστοι, βουνόζωοι, από σας κινδυνεύουμε». Μάθετε ότι είναι επενδύσεις που «έχουν μεγάλη εγχώρια προστιθέμενη αξία». «Είναι επενδύσεις που ενισχύουν συνήθως απομακρυσμένους ορεινούς και ημιορεινούς Δήμους της χώρας κλπ.» Επομένως, «είναι για την προκοπή του τόπου σας». Δεν θα ανεχτούμε «θεατρινισμούς με τελικό στόχο την προώθηση διαφόρων μικροσυμφερόντων». Ποιοι; Οι ενημερωτές!
***
Και αυτά μόνο; Όχι βέβαια. Παραβλέπουμε την καθολική αντίδραση των συντεταγμένων τοπικών φορέων της περιοχής και της Αποδημίας (Περιφέρεια Ηπείρου, Δήμοι Άρτας, Κεντρικών Τζουμέρκων, Βόρειων Τζουμέρκων, Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος, Ομοσπονδίας Τζουμερκιωτών Αθηνών, Σύλλογος Προστασίας Αράχθου Ιωαννίνων, δεκάδες Πολιτιστικοί Σύλλογοι και Αδελφότητες). Και αυτενεργούμε… Προτείνουμε, εμείς ιδιωτικά (εγώ θα έλεγα υπεροπτικά). Εμείς ως πρόσωπα, που κατέχουμε θέσεις –διορισμένοι- παραβλέπουμε τους φορείς, αλληλογραφούμε και δεσμεύουμε με προτάσεις … Ο απλός, Τζουμερκιώτης που εκπροσωπείται από δεκάδες φορείς …στη γωνία… Έτσι για να μην ακούγεται ούτε το κλάμα του.
Παρακαλώ σε, ο πόνος μου βαθύς δεν υποφέρνω,
από παντού με πολεμάν, καταφυγή του κόσμου!
Όλων των χειμονόδαρτων και των κατατρεμμένων
δεν ξέρω πώς να βολευτώ και πού να καταφύγω!
«Σουτ, σιωπή. Είναι για το καλό του τόπου και της πατρίδας».
***
Μα, ξέχασαν κάτι. Ανυπέρβλητο το μεγαλείο των Τζουμερκιωτών, ανυπέρβλητη και η δύναμη της ψυχής τους. Τα δάκρυα των τζουμερκιωτών/σσών που κύλησαν μαζί με τον ιδρώτα τους κατά τον Άραχθο, ανακατεμένα με το παλικαρίσιο αίμα τους που έχυσαν για την πατρίδα, ρίζωσαν βαθιά στη γης και στην ψυχή μας και φύτρωσαν στα σωθικά μας. Αρρώστησε η σάρκα μας, όχι όμως και η ψυχή μας. Δεν ζουν πια οι Τζουμερκιώτες σαν έρμοι, σαν κατάρατοι, γυμνοί κι άπατροι σκηνίτες.
Μέσα μας, απάνω μας θυμοί, σεισμοί, πληγές «αφορισμοί» κι αφανισμοί, φούσκωσαν, πλημμυρίσανε και σπάσανε τους «φράχτες».
Και μη ξεχνάτε πως η ανελέητη ειρωνική νομοτέλεια της Ιστορίας διδάσκει ότι ακόμη και αλαζονικές αυτοκρατορίες αφού φτάσουν στο αποκορύφωμα της ακμής τους, γκρεμίζονται σαν παραγινωμένοι καρποί και αφανίζονται. Πολύ περισσότερο όσοι διακατέχονται από «επιχειρηματική» υπεροψία.
Πόσες φορές θα το πούμε; Τα Τζουμέρκα δεν τελειώνουν εκεί που νομίζετε. Επεκτείνονται, όπου γης, όπου ζουν οι Τζουμερκιώτες. Αθήνα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Αυστραλία, Καναδάς κ.ο.κ. Πάρτε το χαμπάρι. Στα Τζουμέρκα
«Μοσχοβολάνε στην ψυχή, στο νου και στην καρδιά μου
τα τωρινά, τα χτεσινά, και κείνα τ’ αυριανά μου.
Μοσχοβολάνε θύμησες, ονείρατα, λαχτάρες
Και τους αντρίκειους ίδρωτες και του παιδιού τις χάρες».
Το ξέρουμε, δεν έχετε σεις τέτοιους δεσμούς. Κοιτάξτε όμως μην «αποπατήσετε» στον ευλογημένο και καταταλαιπωρημένο αυτό τόπο και μην αψηφήσετε την αγανάκτηση του Τζουμερκιώτη. Γιατί οι Τζουμερκιώτες δεν μετρούν το καθετί απ’ την τυχόν ωφέλεια που θα φέρει η οποιαδήποτε επιχειρηματική πράξη. Ζουν με την ομορφιά του κόσμου ερωτευμένοι… Με τα Τζουμέρκα!
(«Βλαχοόντα». Έτσι ονομάτισε τους Αγναντίτες και Πραμαντιώτες και κατ’ επέκταση όλους τους Τζουμερκιώτες δημοσιογράφος των Αθηνών στην εφημερίδα (ΣΚΡΙΠ 11/7/1911). « Ότι η ελληνική πρωτεύουσα έχει αστυνομικούς εκ Πραμάντων και Αγνάντων παληά ιστορία. Εις εποχήν όπου όλαι αι ευρωπαϊκαί αστυνομίαι αλληλοταξιδεύουν δια να αλληλοπληροφορούνται τελειοποιήσεις και να τας εφαρμόζουν, ημείς έχομεν βλαχοόντα δια την τάξιν και την ευπρέπειαν».)
Χρίστος Α. Τούμπουρος,
Αγναντίτης-Τζουμερκιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου