Μαγευτική βραδυά δίπλα απ' το γεφύρι της Πλάκας στο συνέδριο

Το Συνέδριο που οργάνωσε ο Οργανισμός Πολιτισμού Αθλησης και Παιδικής Μέριμνας, μάγεψε τους παρευρισκόμενους στο γεφύρι της Πλάκας.

Διενεργήθηκε στα πλαίσια των  εκδηλώσεων αφιερωμένων στα 100 χρόνια ελεύθερου βίου των περιοχών του Δήμου δυτικά των Χρούσια - Καλαρρύτικου - Αράχθου


Τα ποτάμια διαθέτουν μια ακατανίκητη δύναμη.
Σ’ αντίθεση με τις λίμνες έχουν μέσα τους την κίνηση, τη δύναμη. Επιφυλάσσουν το απρόοπτο. Ποτέ δεν είναι όλα  ίδια κι ευθύγραμμα. Εκεί που φαίνεται τεμπέλικο και τα νερά μοιάζουν να έχουν χάσει τη
δύναμή τους, αλλάζουν μορφή. Γίνονται θορυβώδη, βίαια. Χτυπιούνται στα βράχια. Τέτοιος είναι κι ο Άραχθος. Είδε κι έπαθε ο Μπάκας να ενώσει τις όχθες του στήνοντας το μεγαλοπρεπές μονότοξο γεφύρι του, το μεγαλύτερο  μονότοξο των Βαλκανίων και το τρίτο της Ευρώπης.
Ήταν μια ανάσα για τα Τζουμέρκα και το Ξηροβούνι στην Ήπειρο. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια και μετά το 1881 το ποτάμι έγινε το σύνορο της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εκεί το ελληνικό κράτος έστησε το τελωνείο του ως το 1912 που απελευθερώθηκε η περιοχή.
Εκεί συγκεντρώθηκαν οι εκπρόσωποι του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ τον Φλεβάρη του 1944, συνάντηση που κατέληξε σε συμφωνία για την υπογραφή ανακωχής.
Εκεί κατέβαιναν οι Αειέλληνες, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, από το Ξηροβούνι και έπιναν το νερό του.

      Σ’ αυτό τον τόπο έγινε η εναρκτήρια συνεδρίαση του συνεδρίου που διοργάνωσε ο Δήμος Βορείων Τζουμέρκων για την εθνική αντίσταση. Στο χώρο που ορίζεται από τη γέφυρα και το...
τελωνείο.Εκεί που ο μύθος συναντιέται με την ιστορία και το μεγαλείο της φύσης.
Ο Γ. Μαργαρίτης ξεκίνησε την εκδήλωση δίνοντας το ιστορικό περίγραμμα όσων συνέβησαν το 1944. Ακολούθησε μια πολύ ζωηρή συζήτηση.

Ο "δασικός" του Κοτζιούλα, με δύο θαυμάσιες ερμηνείες

από ηθοποιούς του θεατρικού σχήματος "Βορείως"

του Δήμου Βορείων Τζουμέρκων πρόσφερε στιγμές γέλιου

θυμίζοντας ότι οι εποχές αλλάζουν αλλά οι νοοτροπίες επιβιώνουν

    
 Το πιο σημαντικό όμως ήταν η αρτιότητα της εκδήλωσης με το θεατρικό μονόπρακτο και την μουσική πανδαισία. 
Υπήρχε μια λεκτική και μουσική ευωχία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το ποτάμι προσέθεσε τη δική του μαγεία. Το διακριτικό κελάρισμά του έδινε την εντύπωσε πως το ποτάμι είχε βαθιά συνείδηση της ιερότητας του σαββατιάτικου δειλινού.
Όλοι στο τέλος, ομιλητές, θεατές, ηθοποιοί,μουσικοί, επίσημοι και μη, ποτάμι έγιναν μια μεγάλη παρέα.
Μύστες μιας ανεπανάληπτης ευωχίας καλοτυχίζοντας τους εαυτούς τους που είχαν αυτή την ευκαιρία.

Κι όλοι στο τέλος έδωσαν όρκο στο ποτάμι. Δεν θα αφήσουν κανέναν να μπει ανάμεσά τους. Δε θα αφήσουν τους εμπόρους να βεβηλώσουν τα ιερά και  τα όσια του πολιτισμού μας.

Η οικογένεια Σταύρου έκλεισε με μελωδικό τρόπο

την πρώτη ημέρα του συνεδρίου στη Γέφυρα της Πλάκας.

Ήταν μια μοναδική εμπειρία, όπου οι αισθήσεις όλες είχαν το δικό τους μερίδιο

Το κείμενο και οι φωτογραφίες είναι του Ευάγγελου Γρ, Αυδίκου (καθηγητή λαογραφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και μέλους της συντονιστικής επιτροπής του Συνεδρίου) όπως δημοσιεύτηκαν στο blog του :.http://www.evangelosavdikos.blogspot.gr/